Artur Winiarski – Radiacja Supremy

Ośrodek Działań Artystycznych zaprasza na wernisaż wystawy

Artur Winiarski – Radiacja Supremy

Wernisaż:
19 stycznia 2018, godz. 18:30; Mała ODA, ul. Sieradzka 8, Piotrków Trybunalski

Wystawa czynna do 4 lutego 2018

W ostatnim okresie kilkakrotnie odnosiłem się w swoim malarstwie do twórczości Kazimierza Malewicza. Interesują mnie jednak tylko obrazy nazywane postsuprematystycznymi, powstałymi u schyłku jego życia. Intryguje mnie i budzi zastanowienie powrót malarza do figuratywności pod koniec lat 20., błędnie odczytywany przez wielu komentatorów malarstwa Malewicza jako regres jego dzieła. Wcale tak nie jest. To logiczny i konsekwentny wyraz jego koncepcji twórczej. Malarz ten na swej bardzo indywidualnie rozumianej drodze mistycznego poznania dotarł poprzez zniesienie realizmu przedmiotowego do absolutu. Bardzo ważną cechą diagnostyczną doświadczenia mistycznego, pozwalającą je rozpoznać, jest całkowita przemiana bytu. Mistyk staje się w jej rezultacie nowym człowiekiem. W Listach świętego Pawła często pojawia się terminologia i metafora „śmierci starego człowieka” i narodzin „nowego człowieka”. Takie cechy diagnostyczne wyraźnie można dostrzec w sztuce Malewicza. I taki kontekst odnajduje dla jego twórczości postsuprematystycznej.

Artysta odrzucony i szykanowany przez administratorów sztuki radzieckiej, zepchnięty na margines życia artystycznego, a następnie prześladowany, pozbawiony pracy, więziony i torturowany przez władze radzieckie, które uznały jego twórczość za burżuazyjny formalizm, stał się odizolowanym wrogiem. Zapadł na zdrowiu i w konsekwencji ciężkich przeżyć załamał się. Zniszczył wiele dokumentów i zapisków, obrazy antydatował, nie miał środków do życia i nie stać go było na farby. W rezultacie ciężko się rozchorował i zmarł. Być może jak wielu artystów, pisarzy, poetów, reżyserów, aktorów i kompozytorów w następnej fazie prześladowań zostałby rozstrzelany lub zesłany na katorgę do Gułagu. Przeczuwał to. W jego życiu i twórczości uzewnętrznia się obecna w prawosławiu, ale i w nierozerwalnie z nim związanych dziejach Rosji koncepcja zamętu i odrodzenia, Apokalipsy i Zmartwychwstania. Niestety, w ostatniej wizji artysty radziecki „nowy odrodzony człowiek” okazał się kukłą, tworem człekopodobnym. Radykalna metamorfoza człowieka, jakiej pragnął dokonać poprzez sztukę na drodze mistycznej przemiany, doprowadziła go do spełnienia – dotarł do mistycznego absolutu: czarnego kwadratu. Jednak w świecie radzieckim na końcu czekała nań przerażająca figura supremy. Taka jak istota z obrazu „Portret człowieka przyszłości” (1932 r.), pozbawiona twarzy, która posiada wyobloną kołkowatą wypustkę głowopodobną z miejscem, gdzie powinna być twarz, zalepionym strupami białej farby. Pozbawiona oczu, by nie widziała, uszu, by nie słyszała, ust, by nie mówiła.

Ten mini cykl  „malewiczowski” zatytułowałem l’hommage a Malewicz. Sylwety postsuprematystycznych figur Malewicza są zaskakująco podobne do sylwet ratowników z Czernobyla, odzianych w gumowo-ołowiane opończe, którzy otrzymali zadanie, by łopatami i piachem ugasić nuklearną eksplozję w elektrowni atomowej. Sami zamienili się w promieniotwórcze reaktory. Ostatnio maluję wstępne szkice, by uchwycić koncepcję takiego cyklu prac, który odnosiłby się do wydarzeń związanych z katastrofą w Czernobylu.  Nazywam ten cykl Supremy i radiacje.

Artur Winiarski

 

Artur Winiarski (ur. 1960 r.), doktor habilitowany, profesor ASP w Warszawie, malarz. W latach 1989-1994 studiował na Wydziale Malarstwa ASP w Warszawie w pracowni malarstwa prof. R. Ziemskiego i tkaniny prof. S. Andrzejewskiego. Wcześniej, w roku 1986 roku, ukończył Wydział Polonistyki na Uniwersytecie Warszawskim. W latach 1987-1988 odbył służbę wojskową jako podchorąży rezerwy w Szkole Wojsk Zmechanizowanych w Elblągu, w ramach SPR, gdzie oprócz strzelania z kałacha i biegania po poligonach malował plansze propagandowe. Obecnie prowadzi pracownię malarstwa dla I roku na Wydziale Malarstwa ASP w Warszawie. Autor wielu wystaw indywidualnych i zbiorowych m.in. w „Elektrowni” w Radomiu, „Domu Sztuki” w St. Petersburgu (Rosja), Forum fur Kunst w Heidelbergu (Niemcy), Muzeum Akademii  Sztuki w Mińsku (Białoruś), Centrum Sztuki Nonkonformistycznej „Puszkinskaja 10” w St. Petersburgu (Rosja). Kurator wielu wystaw, m.in. Miejsce Malarstwa, 100% Malarstwa, Marek Wyrzykowski. Outsider, Jarosław Modzelewski. Nagroda J. Cybisa, ASP W/WM15 we Wrocławiu, Malerei oder Bild w Heidelbergu. Autor licznych publikacji prasowych, książkowych i katalogowych o malarstwie. Zajmuje się wyłącznie malarstwem, którego tematem od pewnego czasu pozostaje pejzaż postsowiecki, ujmowany w różnych aspektach: symbolicznym, realistycznym, emocjonalnym. Próbuje ten świat opisać językiem malarstwa: materii, koloru, światła, gestu. Wciąż eksperymentuje ze środkami wyrazu, by intuicyjnie pobudzić reakcję na wydawałoby się odległe już zjawiska i wydarzenia, ukryte znaki, symbole, piktogramy, rytuały, zachowania, różnego rodzaju ostańce kultury epoki radzieckiej, jakich jest wokół nas wciąż jeszcze tak wiele. Podejmuje malarskie próby synkretyzmu, łącząc pierwiastek malarski z literackim.